Віртуальны музей Алеся Махнача
Доўгі час пасля вайны Алесь Іванавіч знаходзіўся ў ваенных шпіталях, перанёс некалькі складаных аперацый. І вось ён дома. Хацелася працаваць. Але якую работу мог выконваць інвалід вайны, што не рабіў і кроку без мыліц?
“У калгасе працы не знаходжу. Вядома, касіць, араць я не магу: хаджу на мыліцах. Прашуся ў вартаўнікі — не бяруць.
— Ты злодзея не дагоніш на сваіх пратэзах, — адказвае старшыня праўлення”.
У жніўні 1947 года Алесь Іванавіч уладкоўваецца загадчыкам Прысынкаўскай сельскай бібліятэкі, у якой працуе да 1953 г.
Разам з самадзейным кампазітарам Паўлам Іванавічам Шыдлоўскім, які загадваў хатай-чытальняй, прапагандуе літаратуру, наладжвае шматлікія культурна-асветніцкія вечары.

Выкарыстоўваючы мясцовы матэрыял, пачынае пісаць вершы, прыпеўкі, сатырычныя сцэнкі, уключае іх у рэпертуар свайго гуртка мастацкай самадзейнасці. Некаторыя творы друкуюцца на старонках раённай газеты.
Вялікую творчую дапамогу атрымлівае ад К. Крапівы і М. Клімковіча. Яны і параілі Алесю Іванавічу вучыцца далей.
“Паступаю на завочнае аддзяленне Мінскага бібліятэчнага тэхнікума. Праца прапагандыста кнігі памагае мне ў вучобе, а вучоба — у працы. Заканчваю тэхнікум і адразу паступаю на завочнае аддзяленне Літаратурнага інстытута імя М.Горкага ў Маскве пры Саюзе пісьменнікаў СССР, які заканчваю ў 1960 годзе…”
Потым Алесь Іванавіч быў запрошаны ў Мінск для работы ў рэдакцыі газеты “Літаратура і мастацтва” (1953-1961, 1963-1966).


